Josh's spiedende blik: 12 nov 2016

12 november 2016

Jephtha met een warmsoft orkest

Alhoewel een oorlogsveteraan is Jephtha toch een warmbloedig mens. Als hij zijn belofte moet nakomen na de gewonnen strijd zijn dochter Iphis te offeren komt hij schier om van droefheid. We zitten ademloos te kijken en horen de schitterende muziek van Händel.

Het is een oratorium maar nu met bijpassend toneel, Händels voorlaatste. Nooit enige saaiheid, de vindingrijkheid is geweldig! Wandelende letters waarin soms een zanger zich kan laten meetaxiën, groot en klein met de slagzin: it must be so, noodlot en de gelofte aan God. De vooraanstaande rol van het koor verraadt de oorsprong van dit muziekwerk. Wat de zangers presteren is verbluffend, elke keer weer een schitterende melodie met bijpassende gebaren en attributen. Zo samen een eed afleggen, de rechterhand allen synchroon op de borst kloppen, is prachtig.

Voordat ik naar het Muziektheater ging wandelde ik over het Leidseplein en bekeek de aanleg van nieuwe sporen. De hele stad is (nog een maand) getroffen door deze blokkade maar tot mijn geruststelling reed de lijn 5 al de oude route.

Leidseplein 9-11-2016 17:30

Het Concerto Köln (Cöln ware mooier) zat in de orkestbak, ik zie twee klavecimbels. De hobo's zijn wel van een ouder type en geven een fluwelig geluid. Als de strijkers toch geen darmsnaren hebben? Ik zie trompetten van een oud type en twee messing hoorns zonder pistons. Origineel als op de première in 1752! De fagotten zaten uit mijn gezicht. Nergens zijn de blaasinstrumenten overheersend, ze geven de muziek een contour.

Keer op keer verbaas je je over de decorpresentatie, met belichting van ongekende felheid. De ontwerpster is Duitse Katrin Lea Tag.

De dansers vallen niet zozeer op aangezien ze eveneens zwarte kledij dragen.

De aandachttrekkende bijna-hoofdpersoon is wel de Iphis door Anna Prohaska. Bejun Mehta is de counter die geen moment wankelmoedig is, zijn toon is altijd strak en zuiver. Hij lijkt me een altstem te hebben. Alle solisten zijn buitenlanders en allen vermoedelijk uit de Duitse landen.

Tussen de scènes een hypermodern elektronisch gekakel met de pianist die zwaarmoedige basklanken genereert. Mijn buurman dacht echt dat deze ook van Händel zijn, dat kan toch niet, keek ik hem aan? Maar de kostuums zijn evenmin 18e-eeuws.

Dan de enige Engelsman, de dirigent Ivor Bolton, met zijn geheimzinnige linkerhand vol instruerende vingers. Maar in Duits is deze net zo knap want ik genoot al van zijn Matthäuspassion op woensdag 18 maart 2016 in het Concertgebouw te Amsterdam.