Het binnentreden van de vrouwelijke solisten was een ware verrassing, ze waren gekleed in een zwart laqué jumpertje en een plooirok die bij openvallen diverse kleuren liet zien. Een rijkdom aan glans voor beiden die ik echter op de TV ook wel eens heb gezien in een kreukel suède minirokje. Ditmaal een genot voor het oog wat veelbelovend is.
Toen het dubbel-pianoconcert van Max Bruch op. 88 begon waren we verrast van de overvolle klank van het orkest. Het was me ook een bezetting van jewelste, Maar geleidelijk merkte ik dat dit geluidsvolume aanhoudend was, zodat het geluid de solisten geheel opging in het geheel. Heel wat anders dan bij Mozart! Bruch wilde zeker een volumineus werk schrijven dat zijn grootsheid in orchestraal componeren moest aantonen.
Na de pauze werd Sjostakovitsj – Vijfde symfonie in d, op. 47 gegeven welke de dirigent geheel uitwendig dirigeert. Dat is al een verrassing, ook dat bekende passages heerlijk in de oren klinken. Het laatste deel is een van geluidsvolume dat de zaal in extase zal brengen. Hier is het wereldberoemde orkest op zijn best maar in het eerste werk had het best bescheidener mogen spelen. Een naburige deftige vrouw uit Zeist was mij al voor deze beoordeling te geven.
Tijdens een korte wandeling zag ik mijn schilderij in de galerij; ik keek er trots naar:
Ook zag ik een charmante bezoekster die ik heimelijk kiekte:
alsmede een dienstertje met vriendelijke glimlach:
