Hyves Vrijheid van Mening den 11en Januar 2006, 13:56
Der Dichter Rilke hat diesen Spruch wohl als Leitstandarte benutzt. Was
ich damals ganz merkwürdig fand ist daß die verstorbene Lilian (+16 III
2005) diesen Ausdruck wohl gekannt hatte! Auch wußte sie Rilke sei Sekretär des Rodins gewesen. Wohl spezialistische Information für eine
ziemlich ungebildete Frau aber ich habe sie eingeschätzt, das bestimmt.
Tatsächlich, alles was ist geht vorüber, alles was geht will stoppen und alles was sich liebt scheidet sich einst. So ist die Natur, wie Nietzsche sagt: die ewige Wiederkehr des Gleichen weil es neue Vorgänge geben wird.
27 november 2013
Carnaval
Hyves Vrijheid van Mening 27 feb 2006, 02:34
Toen ik vanmiddag 26 II 2006 om half vier Feestelijk Oeteldonk verliet stond op het stationsplein een oudere man met gestrekte rechterarm krampachtig gestrekt in gedragen taal te prediken over het Laatste Oordeel. Lekker gezellig. Hij maar zalig dan. Een ware stunt!
Ondertussen daalden nog drommen feestgangers onder wie een ware bisschop gearmd met non de trap en roltrap af richting plein!
Ondeugend en nieuwsgierig als ik ben heb ik net zondagmiddag Oeteldonk twee uurtjes bezocht, het is onvergetelijk wat een feestelijke stad, wat een uitgedoste mensen en vooral, wat een toeschouwers allen in jolige kledij. Hoe jonger de meisjes hoe lekkerder om aan te bijten.
Vele café?s waren bezet en de stampende muziek scheurde naar buiten. Ook het café naast de St.-Jan waar Axel na het concert ons een drankje en hapje aangeboden heeft was afgeplakt en toegankelijk voor muzikanten en feestvierders.
Zaterdag ging ik al vroeg per trein naar Sittard waar ik nog nooit geweest was. Er was al het nodige in aanbouw voor de festiviteiten. In een feestwinkel kocht ik een komisch kruis voor een monnik in travesto. Alsdan reed ik verder naar Maastricht om formidabele muziekcorpsen te zien en te horen. Wat een organisaties allemaal! Zoveel mensen, zoveel plezier.
Dus vanmiddag maar even die prachtige St.-Jansstad aanzien en een sigaar roken. Ik heb mij wel vermaakt. En steevast de kathedraal aanzien als daad van nostalgie.
In de trein terug kwam ik ondanks twee pull-overs, winterjas en dubbele winterdas en handschoenen bij van de kou en heb nog lekker wat gelezen. De keurige vrouw naast mij zag er niet bepaald uit ooit feest te vieren laat staan met een man te dansen. Maar ze was heel netjes hoor dus geen kwaad woord hoor.
Een geslaagd weekend. Volgend jaar ga ik ook in de stoet!
Josh
Toen ik vanmiddag 26 II 2006 om half vier Feestelijk Oeteldonk verliet stond op het stationsplein een oudere man met gestrekte rechterarm krampachtig gestrekt in gedragen taal te prediken over het Laatste Oordeel. Lekker gezellig. Hij maar zalig dan. Een ware stunt!
Ondertussen daalden nog drommen feestgangers onder wie een ware bisschop gearmd met non de trap en roltrap af richting plein!
Ondeugend en nieuwsgierig als ik ben heb ik net zondagmiddag Oeteldonk twee uurtjes bezocht, het is onvergetelijk wat een feestelijke stad, wat een uitgedoste mensen en vooral, wat een toeschouwers allen in jolige kledij. Hoe jonger de meisjes hoe lekkerder om aan te bijten.
Vele café?s waren bezet en de stampende muziek scheurde naar buiten. Ook het café naast de St.-Jan waar Axel na het concert ons een drankje en hapje aangeboden heeft was afgeplakt en toegankelijk voor muzikanten en feestvierders.
Zaterdag ging ik al vroeg per trein naar Sittard waar ik nog nooit geweest was. Er was al het nodige in aanbouw voor de festiviteiten. In een feestwinkel kocht ik een komisch kruis voor een monnik in travesto. Alsdan reed ik verder naar Maastricht om formidabele muziekcorpsen te zien en te horen. Wat een organisaties allemaal! Zoveel mensen, zoveel plezier.
Dus vanmiddag maar even die prachtige St.-Jansstad aanzien en een sigaar roken. Ik heb mij wel vermaakt. En steevast de kathedraal aanzien als daad van nostalgie.
In de trein terug kwam ik ondanks twee pull-overs, winterjas en dubbele winterdas en handschoenen bij van de kou en heb nog lekker wat gelezen. De keurige vrouw naast mij zag er niet bepaald uit ooit feest te vieren laat staan met een man te dansen. Maar ze was heel netjes hoor dus geen kwaad woord hoor.
Een geslaagd weekend. Volgend jaar ga ik ook in de stoet!
Josh
Geluks-Weekendjes
Hyves Vrijheid van Mening 2 feb 2008, 15:52
Een paar maal per jaar convergeren en conjuncteren de gelukslijnen.
Ze veronachtzamen is de Goden verzoeken, ze spannend tegemoetzien en erbij genieten is geprezen.
De Parsifal werd op zaterdagavond 19 januari 2008 op Hilversum 3 weergegeven. De leiding had niet minder onze Bernard Haitink vanuit Covent Garden. Voor hem na de Ringen in Engeland een triomf. De uitvoering was erg rustig zoals ik in zijn Bruckner symfonieën uit 1970 ook gewend ben geweest: een bedaarde noorderling.
Maar hoe keek ik uit naar Die Meistersinger vanuit Wenen op zaterdagavond de week hiervoor onder de leiding van Christian Thielemann [geboren 1 april 1959 te Berlijn]. Deze voerde een rustige stokvoering en voorzag het orkest van een fluweelklank die mij ontzag heeft ingeboezemd. In het weekend overwoog ik wederom lid te worden van het Wagner Genootschap Nederland (voorheen - - Amsterdam) en kreeg een correspondentie met Hank Neugarten, de nieuwe voorzitter. De oude die ik goed gekend heb, Dr. Herman Hoelen, minstens 25 jaren in functie geweest, is overleden december 2007. Nadat ik de nodige belevenissen hem had medegedeeld spoorde hij mij aan lid te worden omdat "je bij ons hoort" als Wagnerliefhebber! Ik ontving van Hank enige recente documentatie en las deze aandachtig, gevoelde dat mijn spontaneïteit niet kon overeenstemmen met mijn verwachting voor de komende jaren toch niet meer zo inspannend te leven en er een abonnement meer bij te krijgen ondanks de opzegging van twee die ik beide elf jaren in huis heb gehad. Ik wil niet overbodige verplichtingen aangaan en moest Hank onder verontschuldiging nul op zijn rekest geven.
Spijtig maar waar.
Een paar maal per jaar convergeren en conjuncteren de gelukslijnen.
Ze veronachtzamen is de Goden verzoeken, ze spannend tegemoetzien en erbij genieten is geprezen.
De Parsifal werd op zaterdagavond 19 januari 2008 op Hilversum 3 weergegeven. De leiding had niet minder onze Bernard Haitink vanuit Covent Garden. Voor hem na de Ringen in Engeland een triomf. De uitvoering was erg rustig zoals ik in zijn Bruckner symfonieën uit 1970 ook gewend ben geweest: een bedaarde noorderling.
Maar hoe keek ik uit naar Die Meistersinger vanuit Wenen op zaterdagavond de week hiervoor onder de leiding van Christian Thielemann [geboren 1 april 1959 te Berlijn]. Deze voerde een rustige stokvoering en voorzag het orkest van een fluweelklank die mij ontzag heeft ingeboezemd. In het weekend overwoog ik wederom lid te worden van het Wagner Genootschap Nederland (voorheen - - Amsterdam) en kreeg een correspondentie met Hank Neugarten, de nieuwe voorzitter. De oude die ik goed gekend heb, Dr. Herman Hoelen, minstens 25 jaren in functie geweest, is overleden december 2007. Nadat ik de nodige belevenissen hem had medegedeeld spoorde hij mij aan lid te worden omdat "je bij ons hoort" als Wagnerliefhebber! Ik ontving van Hank enige recente documentatie en las deze aandachtig, gevoelde dat mijn spontaneïteit niet kon overeenstemmen met mijn verwachting voor de komende jaren toch niet meer zo inspannend te leven en er een abonnement meer bij te krijgen ondanks de opzegging van twee die ik beide elf jaren in huis heb gehad. Ik wil niet overbodige verplichtingen aangaan en moest Hank onder verontschuldiging nul op zijn rekest geven.
Spijtig maar waar.
Reünie 22 IV 2006 - Teleurstelling maar ik heb Haar toch meegemaakt
Hyves Vrijheid van Mening 25 mei 2006, 16:34
St-Ignatiuscollege te Amsterdam
Dus... had ik mij van de reünie veel voorgesteld en werk verricht oude klasgenoten te stimuleren te komen. Maar dit is niet geschied. Ik gis naar de reden(en).
Ten eerste is het klassieke historische gebouw als in IX 1995 niet aan de orde voor samenkomst. Die plek betreden na zoveel jaren heeft iets heiligs, de knappe leraren die daar rondliepen, het strenge gezag dat vanuit alle hoeken straalt.
Tweedens waren er natuurlijkerwijs geen leraren meer en indien wel zijn ze niet gekomen.
En als derde was de nieuwe locatie van het enorme betonnen glasgebouw aan de Jan van Eijckstraat 47 niet aantrekkelijk om uren in te vertoeven.
De organisatie door de reüniewebsite heeft een commercieel tintje.
Reünie16-9-1995 (Ig 100 Jaar)
Al vroeg aanwezig bij de Obrechtkerk spreek ik uitvoerig met prof Wim Tervoort. De kerk loopt in een halfuur stampvol. De Pens, te weten Beyersbergen van Henegouwen geeft ver armstrekkend Tervoort (ex-Jezuïet) een hand, drie of vier rijen vooraan zijn gereserveerd voor prominente gasten, meestal leraren. Er gaat een ontzag van aanwezigen uit de octogenaire autoriteit Wim Slijpen te zien, de oprichter van Contardo Ferrini. Verder een oudste leerling van eindexamen 1924. Henny A. M. Bresser filmt bezoekers, meestal vooraan gezeten. Pater A. Wiewel overlegt druk lopend.
De heilige mis met communie volgens de missae ordo nova en wordt afgesloten met het Ignatiuslied met de voorlaatste toon die in tegenstelling tot de verwachting niet een mineur is. Orgelbegeleiding Antoine Oomen. Wiewels preek gaat slim-toepasselijk over Jezus' verhandeling in de tempel. "Leven is geven en doorgeven" is het Leidmotiv des orators.
Allen in schier processie via De Lairessestraat, Concertgebouw naar de Pieter de Hoochstraat. Wachten op inschrijving.
Het prachtige gebouw aan de Hobbemakade waar je kan dolen door de gangen. Het tekenlokaal thans zonder amphitheater en de lijntekenklas. De Fabriek is allang afgebroken voor nieuwbouw. Het groene poortje is niet meer.
Een enorme tent op de Cour voor samenkomst. Achter zeilen geuren van een openlucht-keuken. Schalen vol met broodjes worden gepresenteerd. Passerende mensen bekijk je op de batch. Je ziet klasgenoten en hen die weliswaar in een andere klas hebben gezeten maar met wie je toch een zekere binding hebt gehad. Zangkoor op wisselende locaties. Leraar Bresser der Eichholzstruktur die innemend kan babbelen. De intellectuele pater Mooijman als altijd driftigerwijs discussiërend. Dan enige leerlingen die slechts naar binnen gekropen zijn slechts voor de receptie. De aula als praatzaal maar een vermoeide kan hier uitblazen. De kapel zij het ontruimd met attributen uit de oude tijd. Hier praat ik met de vrouwelijke rector G. A. (Trudy) Elsenaar-Tijsze die op mijn lof over de kennisopbouw reageert met: "Dan is het een goede school." Ik blader in het academielogboek waarvan ik een jaar secretaris ben geweest en zie met blos mijn schoolse handschrift. Ik kijk een tiental Harpoens door waarin ik heb bijgedragen met tekeningen. Klassenfoto H.B.S. 1960-1965. Toon Schermer (zelf Jezuïet) schuift onverwachts aan. Tegen vieren aankondiging van het herdenkingsboek "100 Jaar Ig". Ten slotte bij de uitgang Nicolaas Maesstraat een Leger des Heils-pot voor vrijwillige bijdrage. Mooi!
Ik schrijf dit maar in de præsens historicus om lectorum mijn herinnering te verlevendigen. Publiciteit over "'n Eeuw Ig" was er wel: in De Telegraaf 18 II 1995 en De Echo 22 II 1995. Maar het was geweest en wat de reünie thans voorstelt zal ik zeggen.
De verwachtingen waren in zekere zin gespannen als de oprichtingsvergadering Oud-leerlingen plaatsvindt op 24 april 2004, officieel met inschrijving KvK. Maar in 2005 wordt naar ik informeerde besloten de reünie een jaar uit te stellen. Het is niet onjuist te stellen dat de reünie als 22e lustrum op 24 IV 2006 dan nog net in het schooljaar 2005-2006 valt. Wat er verder met de Oud-Leerlingenvereniging die men nog had willen hernoemen in OLIM (Oud-leerlingen in Mokum) is gebeurd noch waarom zij überhaupt is opgericht geworden is gewoon niet bekend.
Reünie 22-4-2006
Aankomst Obrecht geen kip. Ik wandel liever wat in de omgeving. Eenmaal binnen geen kip, doch ik ontwaar pater Jan van Kilsdonk eenzaam zittend en wachtend met stok. Niet zonder schroom schuif ik bij hem aan en een gesprek met de man waar dan ook is zoals altijd zonder ademhalen. "Ik zie slecht maar mijn geheugen is goed", stelt de bejaarde. Dat weet ik, legendarisch is zijn geheugen van de klassieken en van duizenden mensen. "U bent tachtig, denk ik", zeg ik voorzichtig, waarop prompt geantwoord: "Negentig!" "O ja, natuurlijk, ik weet het weer", verontschuldig ik mij. Na lange tijd nog weinig mensen binnen, althans ouderen. Tot mijn verrassing zie ik de mij bekende kunstenares Inica Loe (47) die tekenlerares blijkt te zijn. Ze is nog niet afgestudeerd.
Geen mis, ik had het verwacht. Docent M. Elsenaar noemt het "een viering van nù".
"Is vorming in vroeger tijd educatief doel geweest, thans spreekt men van identiteitsvinding en persoonlijkheidsontwikkeling", aldus rector H. Buijze.
Oefenen koor en orkest o.l.v. Luc Löwenthal. Zang van allerlei soort, met afwisselend Gregoriaans door leraren. Rap-muziek best knap gebracht maar is het niet een kerk, bedacht ik mij?
Hoogtepunt is de lezing door Huub Oosterhuis. Met krachtige stem verhaalt hij over zijn leven. Deed 1946 toelatingsexamen welke traditioneel op een 100% jezuïetencollege nog moeilijk geweest moeten zijn en legde zijn eindexamen af in 1952. De man gleed direct de Orde Societas Jesu in.
Als zijn godsdienstleraar Van Kilsdonk hem niet warm gemaakt heeft?
Deze, vooraan gezeten, luisterde echter aandachtig.
"Psalm 8 over de grootsheid van de mens. Het goede is slechter dan het betere. Gestuurde roeping tot Jezuïet. Het scheppingsverhaal als biologie. Wordt dit Bijbelverhaal nog gelezen? Het eerste woord is "Licht" en het predicaat "goed" is een utopie. Evolutie als IIe Kamerstuk. Aapachtigen waaruit de mens en de aap. Dat nu bekend de chimpansee 96% menselijke genen heeft. De linker hersenhelft het taalgebied, de dromen, de liefde, het IK, het samenleven, het "licht" bij de mensen tot beschaving en solidariteit. Op grond hiervan veroordeel ik het uitzettingsbeleid van vreemdelingen. Ik misprijs de benevelingskracht van de media."
Je moet het als theoloog maar goed kunnen draaiconstrueren om vanaf het "fiat lux" te geraken tot verontwaardiging inzake de komende (inmiddels plaatsgevonden) uitzetting van Taïda Pasic. Ik gevoelde me wel genaaid, dat moet ik zeggen. Ja, hij is verrekt slim, die man. Niettemin is Taïda evolutionair een slavinnetje.
De charmante violiste Saskia Otto was speciaal uit Londen overgekomen om een recital te geven van de Méditation de Thaïs van Jules Massenet. We luisteren aandachtig naar zoveel virtuositeit.
--------------------
De wandeling vanaf de Obrecht naar de Jan van Eijckstraat was niet meer in drommen als vroeger maar alleen zij het dat ik opliep met een echtpaar dat hun kind op school had zitten. De man verhaalde (op een andere school) acht jaren over zijn gym gedaan te hebben: "Dat kon nog in die tijd!" Ze hadden hun auto vlak bij school gezet.
Uren heb ik doorgebracht met praten hier en daar. Een wat Indische man (1965) had ook een collegestropdas, wij beiden moesten even lachen. Een oude kennis te weerzien was hartelijk doch beiden waren wij gedrukt zo weinig klasgenoten te mogen ontmoeten. De reüniefoto voor ±1960-1965 moest dan van lieverlee maar met gymnasiasten èn H.B.S.-ers vreedzaam te samen. Ook dat was vroeger anders... Een collega van Adelbert kwam ook in de groep net als op 16 IX 1995.
Twee rinsige wijntjes maar een voortreffelijk broodje waren geregeld. We wandelden troosteloos door het allengs stiller wordende glasbetonnen gebouw maar zagen geen bekenden meer. Wij beiden waren gedrukt. Maar die tijd is voorgoed voorbij. In gedachten liep ik naar huis.
Mijn uitvoerige beschrijving van de school en leraren is te vinden op mijn Directory XS4all.
Schoolherinneringen J.A. Heitmann 1956-1962 (pdf)
St-Ignatiuscollege te Amsterdam
Dus... had ik mij van de reünie veel voorgesteld en werk verricht oude klasgenoten te stimuleren te komen. Maar dit is niet geschied. Ik gis naar de reden(en).
Ten eerste is het klassieke historische gebouw als in IX 1995 niet aan de orde voor samenkomst. Die plek betreden na zoveel jaren heeft iets heiligs, de knappe leraren die daar rondliepen, het strenge gezag dat vanuit alle hoeken straalt.
Tweedens waren er natuurlijkerwijs geen leraren meer en indien wel zijn ze niet gekomen.
En als derde was de nieuwe locatie van het enorme betonnen glasgebouw aan de Jan van Eijckstraat 47 niet aantrekkelijk om uren in te vertoeven.
De organisatie door de reüniewebsite heeft een commercieel tintje.
Reünie16-9-1995 (Ig 100 Jaar)
Al vroeg aanwezig bij de Obrechtkerk spreek ik uitvoerig met prof Wim Tervoort. De kerk loopt in een halfuur stampvol. De Pens, te weten Beyersbergen van Henegouwen geeft ver armstrekkend Tervoort (ex-Jezuïet) een hand, drie of vier rijen vooraan zijn gereserveerd voor prominente gasten, meestal leraren. Er gaat een ontzag van aanwezigen uit de octogenaire autoriteit Wim Slijpen te zien, de oprichter van Contardo Ferrini. Verder een oudste leerling van eindexamen 1924. Henny A. M. Bresser filmt bezoekers, meestal vooraan gezeten. Pater A. Wiewel overlegt druk lopend.
De heilige mis met communie volgens de missae ordo nova en wordt afgesloten met het Ignatiuslied met de voorlaatste toon die in tegenstelling tot de verwachting niet een mineur is. Orgelbegeleiding Antoine Oomen. Wiewels preek gaat slim-toepasselijk over Jezus' verhandeling in de tempel. "Leven is geven en doorgeven" is het Leidmotiv des orators.
Allen in schier processie via De Lairessestraat, Concertgebouw naar de Pieter de Hoochstraat. Wachten op inschrijving.
Het prachtige gebouw aan de Hobbemakade waar je kan dolen door de gangen. Het tekenlokaal thans zonder amphitheater en de lijntekenklas. De Fabriek is allang afgebroken voor nieuwbouw. Het groene poortje is niet meer.
Een enorme tent op de Cour voor samenkomst. Achter zeilen geuren van een openlucht-keuken. Schalen vol met broodjes worden gepresenteerd. Passerende mensen bekijk je op de batch. Je ziet klasgenoten en hen die weliswaar in een andere klas hebben gezeten maar met wie je toch een zekere binding hebt gehad. Zangkoor op wisselende locaties. Leraar Bresser der Eichholzstruktur die innemend kan babbelen. De intellectuele pater Mooijman als altijd driftigerwijs discussiërend. Dan enige leerlingen die slechts naar binnen gekropen zijn slechts voor de receptie. De aula als praatzaal maar een vermoeide kan hier uitblazen. De kapel zij het ontruimd met attributen uit de oude tijd. Hier praat ik met de vrouwelijke rector G. A. (Trudy) Elsenaar-Tijsze die op mijn lof over de kennisopbouw reageert met: "Dan is het een goede school." Ik blader in het academielogboek waarvan ik een jaar secretaris ben geweest en zie met blos mijn schoolse handschrift. Ik kijk een tiental Harpoens door waarin ik heb bijgedragen met tekeningen. Klassenfoto H.B.S. 1960-1965. Toon Schermer (zelf Jezuïet) schuift onverwachts aan. Tegen vieren aankondiging van het herdenkingsboek "100 Jaar Ig". Ten slotte bij de uitgang Nicolaas Maesstraat een Leger des Heils-pot voor vrijwillige bijdrage. Mooi!
Ik schrijf dit maar in de præsens historicus om lectorum mijn herinnering te verlevendigen. Publiciteit over "'n Eeuw Ig" was er wel: in De Telegraaf 18 II 1995 en De Echo 22 II 1995. Maar het was geweest en wat de reünie thans voorstelt zal ik zeggen.
De verwachtingen waren in zekere zin gespannen als de oprichtingsvergadering Oud-leerlingen plaatsvindt op 24 april 2004, officieel met inschrijving KvK. Maar in 2005 wordt naar ik informeerde besloten de reünie een jaar uit te stellen. Het is niet onjuist te stellen dat de reünie als 22e lustrum op 24 IV 2006 dan nog net in het schooljaar 2005-2006 valt. Wat er verder met de Oud-Leerlingenvereniging die men nog had willen hernoemen in OLIM (Oud-leerlingen in Mokum) is gebeurd noch waarom zij überhaupt is opgericht geworden is gewoon niet bekend.
Reünie 22-4-2006
Aankomst Obrecht geen kip. Ik wandel liever wat in de omgeving. Eenmaal binnen geen kip, doch ik ontwaar pater Jan van Kilsdonk eenzaam zittend en wachtend met stok. Niet zonder schroom schuif ik bij hem aan en een gesprek met de man waar dan ook is zoals altijd zonder ademhalen. "Ik zie slecht maar mijn geheugen is goed", stelt de bejaarde. Dat weet ik, legendarisch is zijn geheugen van de klassieken en van duizenden mensen. "U bent tachtig, denk ik", zeg ik voorzichtig, waarop prompt geantwoord: "Negentig!" "O ja, natuurlijk, ik weet het weer", verontschuldig ik mij. Na lange tijd nog weinig mensen binnen, althans ouderen. Tot mijn verrassing zie ik de mij bekende kunstenares Inica Loe (47) die tekenlerares blijkt te zijn. Ze is nog niet afgestudeerd.
Geen mis, ik had het verwacht. Docent M. Elsenaar noemt het "een viering van nù".
"Is vorming in vroeger tijd educatief doel geweest, thans spreekt men van identiteitsvinding en persoonlijkheidsontwikkeling", aldus rector H. Buijze.
Oefenen koor en orkest o.l.v. Luc Löwenthal. Zang van allerlei soort, met afwisselend Gregoriaans door leraren. Rap-muziek best knap gebracht maar is het niet een kerk, bedacht ik mij?
Hoogtepunt is de lezing door Huub Oosterhuis. Met krachtige stem verhaalt hij over zijn leven. Deed 1946 toelatingsexamen welke traditioneel op een 100% jezuïetencollege nog moeilijk geweest moeten zijn en legde zijn eindexamen af in 1952. De man gleed direct de Orde Societas Jesu in.
Als zijn godsdienstleraar Van Kilsdonk hem niet warm gemaakt heeft?
Deze, vooraan gezeten, luisterde echter aandachtig.
"Psalm 8 over de grootsheid van de mens. Het goede is slechter dan het betere. Gestuurde roeping tot Jezuïet. Het scheppingsverhaal als biologie. Wordt dit Bijbelverhaal nog gelezen? Het eerste woord is "Licht" en het predicaat "goed" is een utopie. Evolutie als IIe Kamerstuk. Aapachtigen waaruit de mens en de aap. Dat nu bekend de chimpansee 96% menselijke genen heeft. De linker hersenhelft het taalgebied, de dromen, de liefde, het IK, het samenleven, het "licht" bij de mensen tot beschaving en solidariteit. Op grond hiervan veroordeel ik het uitzettingsbeleid van vreemdelingen. Ik misprijs de benevelingskracht van de media."
Je moet het als theoloog maar goed kunnen draaiconstrueren om vanaf het "fiat lux" te geraken tot verontwaardiging inzake de komende (inmiddels plaatsgevonden) uitzetting van Taïda Pasic. Ik gevoelde me wel genaaid, dat moet ik zeggen. Ja, hij is verrekt slim, die man. Niettemin is Taïda evolutionair een slavinnetje.
De charmante violiste Saskia Otto was speciaal uit Londen overgekomen om een recital te geven van de Méditation de Thaïs van Jules Massenet. We luisteren aandachtig naar zoveel virtuositeit.
--------------------
De wandeling vanaf de Obrecht naar de Jan van Eijckstraat was niet meer in drommen als vroeger maar alleen zij het dat ik opliep met een echtpaar dat hun kind op school had zitten. De man verhaalde (op een andere school) acht jaren over zijn gym gedaan te hebben: "Dat kon nog in die tijd!" Ze hadden hun auto vlak bij school gezet.
Uren heb ik doorgebracht met praten hier en daar. Een wat Indische man (1965) had ook een collegestropdas, wij beiden moesten even lachen. Een oude kennis te weerzien was hartelijk doch beiden waren wij gedrukt zo weinig klasgenoten te mogen ontmoeten. De reüniefoto voor ±1960-1965 moest dan van lieverlee maar met gymnasiasten èn H.B.S.-ers vreedzaam te samen. Ook dat was vroeger anders... Een collega van Adelbert kwam ook in de groep net als op 16 IX 1995.
Twee rinsige wijntjes maar een voortreffelijk broodje waren geregeld. We wandelden troosteloos door het allengs stiller wordende glasbetonnen gebouw maar zagen geen bekenden meer. Wij beiden waren gedrukt. Maar die tijd is voorgoed voorbij. In gedachten liep ik naar huis.
Mijn uitvoerige beschrijving van de school en leraren is te vinden op mijn Directory XS4all.
Schoolherinneringen J.A. Heitmann 1956-1962 (pdf)
Altijd dezelfde Muziek?
Hyves Vrijheid van Mening 26 mrt 2006, 19:42
Gisteravond 26 III 2006 hoorde ik vanuit de MET Luise Miller van Verdi.
Op oudejaar 2005 Alban Bergs Lulu en begin 2006 Het Sluwe Vosje van Leo? Janácek.
Voor geen der drie muziekwerken kan ik een placet geven. En toch luisterde ik. Waarom?
Begon je als jong mens met de ritmische versiermuziek van Bach, bezocht je de jeugdconcerten in het Concertgebouw trouw, geleidelijk wordt je blikveld groter tot het speelveld van de grote meesters. Er ontstaan voorkeuren met noodzakelijkerwijs afkeuren. De 19e eeuw blijft favoriet.
In een interview zei prof Ernst Nolte (Historikerstreit) ook dat Bach uitsluitend door de Duitse protestanten (en vergeet niet de Oost-Duitse communisten, apostrofeerde Axel) is opgewaardeerd tot wat hij nu is. ?Moet je nu eens horen...?, vervolgde de oude Nolte in het interview, en wij kregen kriebelig kippenvel van de ongelofelijke uitbundige klanken van ?n Monteverdi. ?Zo kan het ook!?, moet hij bedoeld hebben.
Maar eerst Mozart. Al in de 6e lagere school kregen wij muziekles met daarin een uitleg van de sonatevorm Eine Kleine Nachtmusik. De aantekeningen in toenmalig handschrift bezit ik nog. Alle symfonieën kocht ik in 1970 met de BPh o.l.v. Böhm die een aparte plaat volpraatte over Mozart ist meine Große Liebe.
Van die tijd stamt ook de aankoop van de Beethoven symfonieën van Herbert von Karajan met de BPh. Tenslotte de Mahler symfonieën met het CO o.l.v. Haitink. Niet mee tel ik de Bruckners met Haitink daar deze alle krom trokken en ik ze weggegooid heb. (Je had ze tussen twee verwarmde glasplaten kunnen strekken.)
Dit laatste heb ik nooit betreurd. Haitink is voor mij een saaie piet en de Bruckners zijn slaapverwekkend als je nu weet dat er uitvoeringen op de radio gegeven worden waarbij ik niet kan stilzitten. Ik weet niet wat ik doe, ik wandel en maak armbewegingen. Ik geraak buiten adem.
Na deze vier alba heb ik geen dozen grammofoonplaten meer gekocht en toen de muziek-Cd?s eenmaal in zwang kwamen, nimmer een Cd-speler noch schijfjes.
Ik neem bescheiden genoegen met wat de radio biedt.
Ik heb de Mozart, Bruckner en Mahler echter wel leren kennen! De Beethoven spaar ik om overgewenning te voorkomen zoals mij overkomen is met het 5e pianoconcert.
Met deze ervaring heb ik vanaf medio 70er Wagner altijd gedoceerd gehouden. En dan om je heen wagnerliefhebbers, soms op het fanatieke af wagnerianen genoemd, die Nederland, Vlaanderen en West-Duitsland afreizen om te kunnen profiteren van aanbiedingen. Groot deel van salaris en gehele vakantietoeslag is hun lief. Ik lachte erom want ik heb anders dan een cassetterecorder dus nooit een Cd-speler gekocht. De uitvoering van de Meistersinger uit Salzburg 1975 blijft voor mij echter norm, de sonore stem van de Karl Ridderbusch kan ik nooit vergeten.
Het Wagnergenootschap Amsterdam, thans Nederland, heeft zo?n eenmaal per maand een bijeenkomst voor een lezing met/of Cd. Traditioneel een Parsifalzondagmiddag met gezamenlijk diner in een naburig restaurant. Het is een studievereniging die als organisatie best goede sprekers kan uitnodigen. Ik heb er heel veel geleerd maar ook om beheersing te betrachten niet gek te worden. Helaas, je hebt ze en je kan het zien. Twintig jaren ben ik lid geweest zij het met een onderbreking. Toen het genootschap 1986 25 jaar bestond en de feestzaal met de coryfee Gre Brouwenstijn volgelopen was dacht ik: ?Dit is toch wel mijn club, ik word weer lid!?
Toch komt er een moment dat de herhaling voelbaar wordt. Immer dasselbe of zoals Nietzsche zegt: ?Die ewige Wiederkehr des Gleichen.? Toen verliet ik het Wagnergenootschap voorgoed om niettemin elk najaar het program te gaan bekijken.
Capo! Het is de herhaling, de gewenning en het behagen in hetzelfde.
De Irene verbaasde zich van mijn uitspraak dat ik ook voedsel eet (echt strikt brrr karnemelk uitgezonderd) dat ik niet eens zo lekker vind. Moet ik nog beschrijven wat mij dan wel behaagt, als saucijzenbroodjes en hartige taartjes? Groenten die ik als onkonijn toch al niet zo lekker vind eet ik elke keer wat anders. Ook soms raar broodbeleg maar dan dit een half jaar weer niet.
Variatie dus. Zo ook met muziek.
Mijn absolute liefde is Richard Strauß. Symfonische werken en opera als de Rosenkavalier die Marcel Reich-Ranici niet eens zijn beste vond maar er best nog tien Rosenkavaliers bij had willen hebben...? Hetgeen niet impliceert dat ik altijd Strauß wil horen!
Ik ben dus een gedisciplineerd mens. Toen ik 25 was hoorde ik na afloop van een concert de Sacre een waarlijk hysterisch applaus met gejuich. Wat zijn dat voor gekken, vroeg ik mij af. Ik besloot Strawinsky nader te beluisteren en eerst op mijn 50e kon ik hem wel wat waarderen. Een tweetal weken geleden beluisterde ik samen met de Irene de Psalmensymfonie van een opname met Irene als alt-mezzo op het Conservatorium te Tilburg met schitterend orkest. Ik heb genoten en dacht weer aan de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Was ik bij hetzelfde gebleven wat dan? Nu is mijn kennis verrijkt.
Een cynicus schreef dat het Latijn altijd hetzelfde is. Het was Joris Karel Huysmans wiens À Rebours ik in het Frans gelezen heb, Nee, zo een citaat kom je niet snel bij classici tegen!
Jos
Gisteravond 26 III 2006 hoorde ik vanuit de MET Luise Miller van Verdi.
Op oudejaar 2005 Alban Bergs Lulu en begin 2006 Het Sluwe Vosje van Leo? Janácek.
Voor geen der drie muziekwerken kan ik een placet geven. En toch luisterde ik. Waarom?
Begon je als jong mens met de ritmische versiermuziek van Bach, bezocht je de jeugdconcerten in het Concertgebouw trouw, geleidelijk wordt je blikveld groter tot het speelveld van de grote meesters. Er ontstaan voorkeuren met noodzakelijkerwijs afkeuren. De 19e eeuw blijft favoriet.
In een interview zei prof Ernst Nolte (Historikerstreit) ook dat Bach uitsluitend door de Duitse protestanten (en vergeet niet de Oost-Duitse communisten, apostrofeerde Axel) is opgewaardeerd tot wat hij nu is. ?Moet je nu eens horen...?, vervolgde de oude Nolte in het interview, en wij kregen kriebelig kippenvel van de ongelofelijke uitbundige klanken van ?n Monteverdi. ?Zo kan het ook!?, moet hij bedoeld hebben.
Maar eerst Mozart. Al in de 6e lagere school kregen wij muziekles met daarin een uitleg van de sonatevorm Eine Kleine Nachtmusik. De aantekeningen in toenmalig handschrift bezit ik nog. Alle symfonieën kocht ik in 1970 met de BPh o.l.v. Böhm die een aparte plaat volpraatte over Mozart ist meine Große Liebe.
Van die tijd stamt ook de aankoop van de Beethoven symfonieën van Herbert von Karajan met de BPh. Tenslotte de Mahler symfonieën met het CO o.l.v. Haitink. Niet mee tel ik de Bruckners met Haitink daar deze alle krom trokken en ik ze weggegooid heb. (Je had ze tussen twee verwarmde glasplaten kunnen strekken.)
Dit laatste heb ik nooit betreurd. Haitink is voor mij een saaie piet en de Bruckners zijn slaapverwekkend als je nu weet dat er uitvoeringen op de radio gegeven worden waarbij ik niet kan stilzitten. Ik weet niet wat ik doe, ik wandel en maak armbewegingen. Ik geraak buiten adem.
Na deze vier alba heb ik geen dozen grammofoonplaten meer gekocht en toen de muziek-Cd?s eenmaal in zwang kwamen, nimmer een Cd-speler noch schijfjes.
Ik neem bescheiden genoegen met wat de radio biedt.
Ik heb de Mozart, Bruckner en Mahler echter wel leren kennen! De Beethoven spaar ik om overgewenning te voorkomen zoals mij overkomen is met het 5e pianoconcert.
Met deze ervaring heb ik vanaf medio 70er Wagner altijd gedoceerd gehouden. En dan om je heen wagnerliefhebbers, soms op het fanatieke af wagnerianen genoemd, die Nederland, Vlaanderen en West-Duitsland afreizen om te kunnen profiteren van aanbiedingen. Groot deel van salaris en gehele vakantietoeslag is hun lief. Ik lachte erom want ik heb anders dan een cassetterecorder dus nooit een Cd-speler gekocht. De uitvoering van de Meistersinger uit Salzburg 1975 blijft voor mij echter norm, de sonore stem van de Karl Ridderbusch kan ik nooit vergeten.
Het Wagnergenootschap Amsterdam, thans Nederland, heeft zo?n eenmaal per maand een bijeenkomst voor een lezing met/of Cd. Traditioneel een Parsifalzondagmiddag met gezamenlijk diner in een naburig restaurant. Het is een studievereniging die als organisatie best goede sprekers kan uitnodigen. Ik heb er heel veel geleerd maar ook om beheersing te betrachten niet gek te worden. Helaas, je hebt ze en je kan het zien. Twintig jaren ben ik lid geweest zij het met een onderbreking. Toen het genootschap 1986 25 jaar bestond en de feestzaal met de coryfee Gre Brouwenstijn volgelopen was dacht ik: ?Dit is toch wel mijn club, ik word weer lid!?
Toch komt er een moment dat de herhaling voelbaar wordt. Immer dasselbe of zoals Nietzsche zegt: ?Die ewige Wiederkehr des Gleichen.? Toen verliet ik het Wagnergenootschap voorgoed om niettemin elk najaar het program te gaan bekijken.
Capo! Het is de herhaling, de gewenning en het behagen in hetzelfde.
De Irene verbaasde zich van mijn uitspraak dat ik ook voedsel eet (echt strikt brrr karnemelk uitgezonderd) dat ik niet eens zo lekker vind. Moet ik nog beschrijven wat mij dan wel behaagt, als saucijzenbroodjes en hartige taartjes? Groenten die ik als onkonijn toch al niet zo lekker vind eet ik elke keer wat anders. Ook soms raar broodbeleg maar dan dit een half jaar weer niet.
Variatie dus. Zo ook met muziek.
Mijn absolute liefde is Richard Strauß. Symfonische werken en opera als de Rosenkavalier die Marcel Reich-Ranici niet eens zijn beste vond maar er best nog tien Rosenkavaliers bij had willen hebben...? Hetgeen niet impliceert dat ik altijd Strauß wil horen!
Ik ben dus een gedisciplineerd mens. Toen ik 25 was hoorde ik na afloop van een concert de Sacre een waarlijk hysterisch applaus met gejuich. Wat zijn dat voor gekken, vroeg ik mij af. Ik besloot Strawinsky nader te beluisteren en eerst op mijn 50e kon ik hem wel wat waarderen. Een tweetal weken geleden beluisterde ik samen met de Irene de Psalmensymfonie van een opname met Irene als alt-mezzo op het Conservatorium te Tilburg met schitterend orkest. Ik heb genoten en dacht weer aan de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Was ik bij hetzelfde gebleven wat dan? Nu is mijn kennis verrijkt.
Een cynicus schreef dat het Latijn altijd hetzelfde is. Het was Joris Karel Huysmans wiens À Rebours ik in het Frans gelezen heb, Nee, zo een citaat kom je niet snel bij classici tegen!
Jos
Lente Gedicht
Hyves Vrijheid van Mening 26 mrt 2006, 17:18
Het is mooi, de stralen prikken
op ons bol, weg de traan
met ogen knippen. Wij staan
soms stil en adem stokt:
ze lopen snel, druk doend
in fel plooi rokje ons voorbij.
Dan is het lente, mooie beentjes
en roze kopjes zijn voor mij
helemaal alleen. Ik kijk
en heb zo'n groot plezier:
ja zó woon ik hier!
Van practical joke tot crimi
Hyves Vrijheid van Mening 26 mrt 2006, 15:22
In Italië werd een kanaal uitgebaggerd. Studenten vervaardigden een stenen kop naar Modigliani, lang gerekt zoals zijn stijl en wierpen dit in het water.
Eenmaal op land uitgestort werd de vondst van de eeuw gedaan! Maar men ontmaskerde toch.
Tjerk Vermaning ooit een TV-herdenking van gezien. Wat was die man populair! En maar vechten en strijden tegen Bolke..., prof uit Groningen die hem wantrouwde. (Ooit een lezing van gevolgd in Allard Pierson, stampvol.) De man V. voerde een eenmansstrijd tegen de gevestigde orde.
Zie je na, geloof ik 20 jaren beelden van die druktemaker terug dan is onmiddellijk zijn ongeloofwaardigheid manifest, maar dan ook direct. Dat is een psychologisch proces dat tijd van rijping benodigt. Vele nazi-kopstukken komen nu ook over als onbetrouwbaar (alhoewel er razend knappe Duitsers zijn). Zo ook bij andere politici. Prof. Van de Wetering zei ooit in Zomergasten dat Van Meegeren nu direct als vals te erkennen is, maar dat duurde jaren en jaren, tijd van bezinning dus.
Die stafmedewerkster in het Allard Piersonmuseum (sprak ik in 2000 op een vergadering van de Vereniging Vrienden van het Gymnasium) houdt zich bezig met falsificatieonderzoek. En er is wat gerommeld met vondsten! Israël kan er ook wat van, laatst nog een put met inscriptie...
Maar de Dode Zee Rollen waren echt, bewezen door prof Van der Ploeg (overleden, was bij zijn uitvaart).
De Hollandse kooplieden ook, door schilderijen als Rembrandt te verkopen in het buitenland.
Over wetenschappelijke falsificaties volgend maal om over de betrouwbaarheid van gegevensverstrekking op het WWW maar te zwijgen.
Nu is St.-Oedenrode in het nieuws vanwege een sensationele archeologische vondst. Niet verklappen, had ik in de opgravingskuil laten vallen (maar het is een kopie). Ik ben blij daar geweest te zijn!
In Italië werd een kanaal uitgebaggerd. Studenten vervaardigden een stenen kop naar Modigliani, lang gerekt zoals zijn stijl en wierpen dit in het water.
Eenmaal op land uitgestort werd de vondst van de eeuw gedaan! Maar men ontmaskerde toch.
Tjerk Vermaning ooit een TV-herdenking van gezien. Wat was die man populair! En maar vechten en strijden tegen Bolke..., prof uit Groningen die hem wantrouwde. (Ooit een lezing van gevolgd in Allard Pierson, stampvol.) De man V. voerde een eenmansstrijd tegen de gevestigde orde.
Zie je na, geloof ik 20 jaren beelden van die druktemaker terug dan is onmiddellijk zijn ongeloofwaardigheid manifest, maar dan ook direct. Dat is een psychologisch proces dat tijd van rijping benodigt. Vele nazi-kopstukken komen nu ook over als onbetrouwbaar (alhoewel er razend knappe Duitsers zijn). Zo ook bij andere politici. Prof. Van de Wetering zei ooit in Zomergasten dat Van Meegeren nu direct als vals te erkennen is, maar dat duurde jaren en jaren, tijd van bezinning dus.
Die stafmedewerkster in het Allard Piersonmuseum (sprak ik in 2000 op een vergadering van de Vereniging Vrienden van het Gymnasium) houdt zich bezig met falsificatieonderzoek. En er is wat gerommeld met vondsten! Israël kan er ook wat van, laatst nog een put met inscriptie...
Maar de Dode Zee Rollen waren echt, bewezen door prof Van der Ploeg (overleden, was bij zijn uitvaart).
De Hollandse kooplieden ook, door schilderijen als Rembrandt te verkopen in het buitenland.
Over wetenschappelijke falsificaties volgend maal om over de betrouwbaarheid van gegevensverstrekking op het WWW maar te zwijgen.
Nu is St.-Oedenrode in het nieuws vanwege een sensationele archeologische vondst. Niet verklappen, had ik in de opgravingskuil laten vallen (maar het is een kopie). Ik ben blij daar geweest te zijn!
Muziekprogramma's heb ik altijd beluisterd als jong mens.
Hyves Vrijheid van Mening 26 mrt 2006, 15:12
Zo was er op de woensdagmiddag de pianist George G.F. Van Renesse (1909-1994) die een vergelijkend onderzoek hield tussen meerdere, meestal drie concertuitvoeringen. Ik luisterde met ingehouden adem en vond het begrijpen van de technische opmerkingen prachtig.
Dan was er het discussieprogramma met Felix de Nobel en de zanger Laurens Bogtman. Twee geheel verschillende karakters, ik denk opzettelijk bij elkaar gezet.
Ten slotte Rutger Schoute met zijn merkwaardig bedachtzame microfoonstem.
In de zeventiger was er ook zo een zachte stem die nog daalde in toon vanaf halverwege de zin. Toevallig wonend in een drukke buurt kon ik de man dus nauwelijks verstaan.
Tegenwoordig komt ieder voor de microfoon en camera vaak met polder Nederlands. In mijn tijd (hoor mij nu) moest men wel zeker op de uitspraak en intonatie letten.
De programma?s op zondagmiddag in de tachtiger en negentiger met vergelijkend beluisteren van uitvoeringen waren wisselender samenstelling. Dat daaronder verschrikkelijk competente lui kunnen zitten weet ik wel zeker. Een inmiddels overleden man met zware (en (KRO)-gezaghebbende!) stem (ik om nog op zijn naam) verklaarde pertinent dat de toen populaire Frederica Von Stade niet kon zingen. Maar de smaak is een kort leven beschoren: was men aanvankelijk laaiend enthousiast over de vertolkingen van Glenn Gould, later nam dit af. Zo ook bij mijn mening: technisch perfect is nog niet muzikaal! Als je een uur die man aanhoort (met zijn psychopathische gekreun) val je toch in slaap. Er zit geen leven in. Hij schijnt vele doctoren tegelijkertijd te hebben geconsulteerd en had een pakhuis aan medicijnen. De man heeft zichzelf vergiftigd en stierf exact op zijn 50e.
Zo was er op de woensdagmiddag de pianist George G.F. Van Renesse (1909-1994) die een vergelijkend onderzoek hield tussen meerdere, meestal drie concertuitvoeringen. Ik luisterde met ingehouden adem en vond het begrijpen van de technische opmerkingen prachtig.
Dan was er het discussieprogramma met Felix de Nobel en de zanger Laurens Bogtman. Twee geheel verschillende karakters, ik denk opzettelijk bij elkaar gezet.
Ten slotte Rutger Schoute met zijn merkwaardig bedachtzame microfoonstem.
In de zeventiger was er ook zo een zachte stem die nog daalde in toon vanaf halverwege de zin. Toevallig wonend in een drukke buurt kon ik de man dus nauwelijks verstaan.
Tegenwoordig komt ieder voor de microfoon en camera vaak met polder Nederlands. In mijn tijd (hoor mij nu) moest men wel zeker op de uitspraak en intonatie letten.
De programma?s op zondagmiddag in de tachtiger en negentiger met vergelijkend beluisteren van uitvoeringen waren wisselender samenstelling. Dat daaronder verschrikkelijk competente lui kunnen zitten weet ik wel zeker. Een inmiddels overleden man met zware (en (KRO)-gezaghebbende!) stem (ik om nog op zijn naam) verklaarde pertinent dat de toen populaire Frederica Von Stade niet kon zingen. Maar de smaak is een kort leven beschoren: was men aanvankelijk laaiend enthousiast over de vertolkingen van Glenn Gould, later nam dit af. Zo ook bij mijn mening: technisch perfect is nog niet muzikaal! Als je een uur die man aanhoort (met zijn psychopathische gekreun) val je toch in slaap. Er zit geen leven in. Hij schijnt vele doctoren tegelijkertijd te hebben geconsulteerd en had een pakhuis aan medicijnen. De man heeft zichzelf vergiftigd en stierf exact op zijn 50e.
St.-Ignatiuscollege Reünie 22 april 2006
Hyves Vrijheid van Mening 13 mrt 2006, 04:10
Het voormalig St.-Ignatiuscollege met opleiding Gymnasium alpha & beta en H.B.S. A & B 5-jarige cursus aan de Hobbemakade, nu St.-Ignatiusgymnasium aan de Jan van Eijkstraat houdt een reünie op 22 april 2006.
Op de nieuwe reünie-website Schoolpagina hebben onder St.-Ignatiusgymnasium al heel wat oud-leerlingen zich ingeschreven met accent op de afgestudeerden van de laatste jaren. Maar de jaren 50 en 60 zijn nog maar enkele tientallen.
Hetgeen mij niet belet al enige weken oud-klasgenoten op te sporen en te benaderen voor deelneming aan deze reünie. Enkelen zeggen pertinent nee maar enthousiaste reacties zijn er ook.
Ik speur nog even verder en dan moet het maar Schluß zijn. Hoe die middag zal verlopen weet ik niet. De tijd is van 1 tot 7 en dat is lang heen en weer lopen. Hoe houd je dit vol? We zijn immers uit die al oude tijd...
Contact: mailto: jaheit59@xs4all.nl
Het voormalig St.-Ignatiuscollege met opleiding Gymnasium alpha & beta en H.B.S. A & B 5-jarige cursus aan de Hobbemakade, nu St.-Ignatiusgymnasium aan de Jan van Eijkstraat houdt een reünie op 22 april 2006.
Op de nieuwe reünie-website Schoolpagina hebben onder St.-Ignatiusgymnasium al heel wat oud-leerlingen zich ingeschreven met accent op de afgestudeerden van de laatste jaren. Maar de jaren 50 en 60 zijn nog maar enkele tientallen.
Hetgeen mij niet belet al enige weken oud-klasgenoten op te sporen en te benaderen voor deelneming aan deze reünie. Enkelen zeggen pertinent nee maar enthousiaste reacties zijn er ook.
Ik speur nog even verder en dan moet het maar Schluß zijn. Hoe die middag zal verlopen weet ik niet. De tijd is van 1 tot 7 en dat is lang heen en weer lopen. Hoe houd je dit vol? We zijn immers uit die al oude tijd...
Contact: mailto: jaheit59@xs4all.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)