Concertgebouworkest
Antonio Pappano (1959), dirigent (Brit)
Javier Camarena, tenor (Mexico)
Groot Omroepkoor instudering Ciro Visco
Koor van de Accademia Nazionale di Santa Cecilia
instudering Ciro Visco
Concertgebouw, 4 mei 2019
Een ongewoonlijke begintijd: 21 uur! Dat wil zeggen langer wachten tot het concert begint en de spanning te laten oplopen. Eenmaal in het gebouw voel je je rustig.
Ik wandelde vooraf door de Ruysdaelbuurt, wat koude wind maar ik had een das omgedaan.
Leuk een paar foto's te maken.
De hoofdingang van het voormalige St.-Ignatiuscollege, toen een houten deur.
Het mooie straatje Johannes Vermeer in welker woning ik was in 1971.
En ten slotte het nieuwe RCO House.
 |
| Hector Berlioz |
De Grande messe
Het orkest had een grote bezetting met 12 pauken, twee grote trommels, extra blazers achter en boven. In feite een derde van de voorgeschreven bezetting.
Basviolen 8, meer celli dan gebruikelijk.
Dan het enorme koor.
Pauken 12 (dubbele rij). De roffels door 8 personen, waarmee ook het requiem zal eindigen.
In totaal 200 muzikanten.
De mis begon rustig maar luide passages doemen op. Het koor is zo vol dat er soms schetterend geluid is. Doch veelal is het op rustige toon, soms zacht en soms heel zacht. Dan de afwisseling van mannen of vrouwen alleen. Eenmaal a capella. Het is boven alles een requiem. Je zit verbaast wat een hoeveelheid muziek voor die zangers.
Zo dicht bij Berlioz te zitten is de grote verrassing te voelen de wisseling van toonaard welke nog mooier wordt dan de vorige. Altijd de scherpe koperklanken en vaak twee trombones linksboven met een zware dubbelslottoon na strofen.
Ik herkende twee melodieën die wellicht elders apart gegeven zijn geworden. Voor het geheel was de muziek voor mij nieuw.
Verrassend is dat altijd de muziek nieuw is. De genialiteit van de componist is onuitputtelijk. De blazers binnen het orkest hebben een grote rol, hierbij een tuba. De houtblazers met scherpe tonen als een signaal voor de aanwezigen waakzaam te blijven.
Onmogelijk deze muziek in de huiskamer te draaien ook al heb je nog zo goede apparatuur.
De dirigent is zeer bewegelijk. Hij beziet nauwkeurig de partituur. Hoe kan hij alles toch overzien!
Soms trapte hij met zijn rechtervoet om de geweldige inzet van allen.
Een fraaie rust tussen de delen.
Merkwaardig dat hij de bovenspelers niet apart dirigeerde. Deze wisten hun inzet al te goed.
En de slagwerkers, een bezienswaardigheid. Zij hebben het allerlaatst woord.
Een uitzonderlijke belevenis.
Drankje
Wat een geluk een vertroostend wijntje te drinken achteraf. Maar vermoeid ben je wel geworden. Ik zag op de terugweg het verzetsmonument waar ik eerder meerdere mensen heb zien zitten op weg naar. Nu was het met een bloemenperk fraai verlicht.
 |
| Verzetsmonument Apollolaan 4-4-2019, 23u |
De aanleiding is het zinnetje Caius asinus, bij een opgraving aangetroffen op een muur. De verbeeldingskracht van de schrijver doet de rest. Henry Winterfeld (Hamburg, *1901) is Joods, de oorspronkelijke tekst is dus Duits, vertrok in 1933 naar Oostenrijk en emigreerde (zo laat nog?) in 1940 naar de VS. Elders weet ik dat vertrek vanuit Frankrijk van Joden wel mogelijk is onder betaling van veel geld. Hij overleed in de VS 1990.
