Ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de VU medisch centrum werd georganiseerd een feestelijke nacht van 11 op 12 oktober 2016 voor belangstellenden.
Voor mij niet de eerste keer: ook in oktober 1986 was ik deelgenoot van het twintigjarig bestaan dat gehouden werd in de polikliniek welke bestond uit een rondleiding in dit van trappen en hallen
voorziene
gebouw met een grabbelton aan het slot.
Doch waren er ook hogere functionarissen onder wie Wouter Bos, personeelsleden, o.a. de traumahelicopter-bemanning en studenten medicijnen. Ook sprak ik een gepensioneerde verpleegster. De bezoekers kwamen niet uit Buitenveldert alleen doch eveneens uit de verre omtrek van Amsterdam. De zaal was voor driekwart gevuld maar na middernacht verliet zowat de helft de bijeenkomst. Daarom niet getreurd, we zijn kostelijk ontvangen en de tweede helft was niet minder interessant!
De aankondiging geschiedde in De Echo op 3 oktober 2016 maar wellicht werd ook door mond-tot-mondreclame mensen aangespoord dit unieke feest mee te maken.
Toen ik om half tien de versierde ontvangsthal betrad was deze al aardig vol en waren de mensen al aan de drank. We kregen al meteen een aluminium bakje met een mousse voorzien van een topje gerookte zalm. Dit smaakt overheerlijk bij een glas rode wijn!
Helaas was mijn naam ondanks mijn aanmelding niet op de lijst maar ik had gelukkigerwijs een print op zak waarin mijn gegevens stonden vermeld. De organisatrice had een vrije dag en is mij door de drukte van de voorbereiding gewoon vergeten.
Een pianist begon Debussy te spelen en andere klassiekers.
Ik raakte al direct in gesprek met een man uit de De Cuserstraat die evenals ik aan genealogisch onderzoek deed. Zijn familienamen van vaders- en moederszijde hebben een status in de genealogie al is het maar dat hij tot 1500 in de tijd terug kon zoeken. Hij begroette een aardige vrouw maar kon die niet vasthouden zodat hij alleen bleef. Ik nam vooraan plaats naast een jonge vrouw van forse gestalte.
Met opzet heb ik geen aantekenblok meegebracht aangezien ik geenszins een resumé van de lezingen wil geven doch louter een impressie.
De eerste helft
Het woord werd gegeven aan de presentator die de gehele avond een (dè) schitterende werkzaamheid zal ontplooien door een ervaren interview techniek. Zowel sprekers als bezoekers wist hij alle mogelijke informatie te ontlokken op een ontzettend vriendelijke manier zodat soms intimiteiten werden uitgesproken over genezen ziektes dat je er wel van opkijkt! Maar we zitten dan ook in een ziekenhuis.
 |
| Frénk van de Linden |
Hij is niemand minder dan Frénk van de Linden, op
een dag na 60, journalist maar alhier eerder een entertainer optima forma.
De eerste lezing was eigenlijk een interview met een ex-patiënt, van beroep econoom, met zijn echtgenote, die een hersenoperatie heeft ondergaan. Frénk verzocht ons geen foto's te nemen aangezien de privacy toch gewaarborgd moest blijven. En terecht, het was behoorlijk intiem. Samen werden ze ondervraagd door prof. Saskia Peerdeman (53) (neurochirurg en opleider) die de man geopereerd heeft.
 |
| prof. Saskia Peerdeman |
Na vermelding van een lange voorgeschiedenis waarin op grond van allerlei ziekteverschijnselen de vaststelling van 'n hersentumor werd beschreven kwamen de foto's uit de operatiezaal uit de beamer. Beide echtelieden hadden hiervoor toestemming gegeven. De tumor werd in het voorhoofd gelokaliseerd maar hoe die te bereiken? Teneinde een litteken op het voorhoofd te vermijden werd de voorhoofds- en halve schedelhuid opengesneden en de lap over de gesloten ogen geklapt. Dan werd met twee boorgaten de schedel open gezaagd. Het (overigens goedaardige) gezwel werd zichtbaar, Hoe precies verwijderd is niet zo duidelijk, het lijkt op uitlepelen, wel dat erna een holte in de hersenen bleef. De schedel werd met een papje van beenderlijm (gelatine) met het zaagsel van het bot weer aangezet en de huid vastgenaaid. Er is nu niets meer van te zien. De ziekte ontstaat door woekering van het hersenvlies zelf. Het is een langdurige operatie waarbij de chirurgen zich alle tijd gunden totdat de hand bij de microscoop iets begon te trillen zodat ze wat moesten eten.
Na dertig minuten was het interview voorbij en werd meer ingegaan op de techniek van de operatie met voornoemde afbeeldingen.
Dan nog even hoe de man zich nu voelt en dat is grotendeels goed. Saskia bedankte de twee voor hun bijdrage. Ze kregen een bouquet.
 |
| Theo Danes |
Vervolgens kwam de huisdichter Theo Danes
die zijn werkstukken op basis van o.a. Drs P (het ollekebolleke rijm) met amusante inhoud uitwendig ten gehore bracht. Vervolgens las hij voor uit een zijner bundels. Een speciaal voor deze gelegenheid vervaardigd gedicht bewaarde hij voor het laatst. Hij vond het een moeilijke klus maar heeft die toch uitgevoerd.
Ten derde doemde de illusionist Jan Reinder op die zoals in deze professie gewoonlijk een buitengewone gewiekstheid van spreken toont. Hij zocht 'n man die te vertrouwen is en stevende op mij af. Ik moest gaan staan, mij naar links en rechts draaien om de zaal te bewijzen dat ik deze karaktereigenschap bezit. Ik kreeg een rol papier in bewaring.
 |
| Jan Reinder |
Ja, de vakman wist de zaal constant te boeien doch een gedachteoverbrengingsspel scheen mislukt te zijn. De twee proefpersonen waren toevallig degenen die de avond in een half jaar georganiseerd hadden.
Pauze
We begaven ons naar de hal waar roze champagne werd geschonken. Alweer een blikje zalmmousse was dus dubbel heerlijk. De pianist complimenteerde ik waarna hij Debussy wederom speelde. Ik sprak nog een een functionaris met een lintje op zijn revers die al vóór 1986 (hetgeen ik hem vermeldde) en wel in de 50
er al bestuurswerkzaamheden aan de VU heeft ontplooid. De VU zat overal, ik weet nog de Universiteit aan de De Lairessestraat was alwaar ik in 1963 een college natuurkunde over de verstrooiing van licht op een snel draaiend molenwiel heb gevolgd.
We konden historische bedrijfskleding van verpleeguniformen bekijken en voornoemde vrouw legde mij uit waarvoor deze dienden. Alle japonnen:
Een fotocabine alwaar je je kon laten kieken met eventueel een gekke hoed op, best leuk voor twee dolle personen. Men stond ervoor in de rij!
De tweede helft
De eerste spreker was de medicus Ysbrand van der Werf (neurowetenschappen) die zich bezig hield met het slaapprobleem. Al in het begin vermeldde hij de naam van Freud in wiens boek
Traumdeuting uit 1925 ik heb gestudeerd. Maar sindsdien is de wetenschap niet echt veel wijzer geworden. Zij het dat de techniek het mogelijk maakt met hersenscans het verloop van de slaap te visualiseren.
Als begin
de prinses op de erwt. Dat ze niet kon slapen was eerder door haar obstinate karakter maar dit doet hier niet zo ter zake.
Vragen uit de zaal kwamen nu goed los. Frénk spoedde zich naar ieder toe met de draadloze microfoon.
Je slaapt alleen in een warm bed.
In het lab moeten patiënten slapen met de elektroden op hun hoofd, de foto's hiervan waren amusant. Duidelijk en meermaals werd gesteld dat de slaapkamer dient niet om te lezen of tv te bekijken maar... om te slapen. Ook koffie is een boosdoener aangezien de halfwaardetijd van de coffeïne 6 uur bedraagt zodat de laatste koffie eigenlijk rond twaalf uur 's middags dient te zijn. (
Geen foto.)
De laatsten waren twee medewerkers van de SEH, Joost van Galen (hoofd zorgeenheid SEH) en Tessa Biesheuvel (chirurg).
 |
| Joost van Galen & Tessa Biesheuvel |
Zij beschreven de heldere garage van de ambulancewagens en de praktijk van de Eerste Hulp. Hierin is een terugval gekomen door de eigen bijdrage maar dan nog is het vaak overwerken. Toen de bezoekers de vraag werd gesteld wie er ooit in de Eerste Hulp is geweest staken bijna allen hun arm op. Vervolgens wie lang moest wachten maar dat waren er minder. Een jonge vrouw zei vaak last te hebben dat haar arm uit de kom schiet, zoals bij de vroegere vriendin Liesbeth Loots eveneens het geval, maar dat zij eens zes uren heeft moeten wachten aangezien er een man was
neergeschoten die spoedhulp benodigde. Er ging een golf van ontzetting door de zaal. Het vastzetten in de kom is voor een vakman een klus van maar een paar minuten...
Verplegend personeel heeft tegenwoordig altijd een broekpak. Dit stuitte ooit op weerstand aangezien de stof wat doorzichtig is. We zitten immers in een bedrijf Calvinistischer oorsprongs!
De afsluiting
Frénk hield zijn laatste betoog en kreeg op zijn beurt een daverend applaus van de zaal. Wij begaven ons langs de vele veiligheidsbeambten huiswaarts. Je loopt aan tegen het indrukwekkende nieuwe
Labgebouw O|2 waarvan ik de eerste vier verdiepingen ooit bezichtigd heb.
De Nacht van VUmc
Drs. Ruud van Herk. (19-8-1991). 25 Jaar VU ziekenhuis. Amsterdam: Academisch Ziekenhuis Vrije Universiteit.
Corr.:
15-10-2016 warm bed.
13-10-2016
AMSTERDAM
Jos Heitmann
