Café Koekenbier is voorgoed weg.

Hyves Vrijheid van Mening 17 jan 2010, 15:08  

Café Koekenbier is voorgoed van de aardbol verdwenen. De ruimte is als een metamorfose totaal verbouwd en opgevuld met ultramoderne zaken, een design zo te zeggen. Jonge ambitieuze mensen bezitten deze zaak en jonge werkende mensen zullen er komen.

Al in 1965 kwam ik in Koekenbier. De eigenaar, eerst de bovenverdieping bewonend en later gegaan naar Vinkenveen, wist alhoewel hij innerlijk een verlegen mens was op ouderwetse gestrenge wellicht katholieke wijze het gezag te handhaven en zijn personeel hem hierin te laten volgen. Zijn zoon zat op het Ignatiuscollege.

- Geen hangen met schouder of heup aan de bar;
- Niet meisje zoenen, aaien of aanschuren;
- Geen vulgaire taal.
- Gerucht biervaten in een koelruimte weken te laten "rijpen".
- Breken van een pint komt je te staan op een ernstige vermaning door de caféhouder of personeel.

Een pint was norm, 6/10 L maar met schuim een halve. Net nog meegemaakt dat dit 55 cents kostte, doch het jaar erop 65, wat een tijd zo bleef.
Een groot glas is de ware werkelijkheid, genieten van het oeroude vocht dat uitnodigt tot meer. Drie was wel mijn norm, als je praatte soms vier. Een portie leverworst, een tomatensap als afsluitertje.
Dit gaat heel wat jaren zo en ik wilde niet anders.

Een kellner was ook gestreng doch qua karakter lag hem dit niet zo, het kwam onsympathiek over. Ik wist wel een goede relatie met die man te krijgen, dat is mijn geheim, maar anderen werden van zijn gechicaneer wel zo giftig dat ze wegbleven. Geen zorg, mensen genoeg, op avonden soms zes rijen dik. Je kan aanvoelen dat een eigenaar van zo een bierzaak met forse aanloop en omzet miljonair wordt en naburige panden kan aankopen.
Een andere Kellner, Fransje geloof ik, werd alcoholist en zag ik eens in een praatprogramma. Een derde, misschien Leo, ging voorzien van snor werken bij Frits Looijen totdat die zaak ook verdween.

Het interieur was al te gek: betegelde wanden en een mozaïek bar. Tussen die kleine steentjes verzamelde zich jarenlang biergist zodat het barvlak eerder een afvalput werd. Het moest eens op aandringen van een controle vervangen worden door glanzend nikkel.
Slechte kwaliteit tafeltjes, slechte stoelen. Ik heb een vrouw wel eens zien doorzakken (door de stoel dan), ze keek boos maar de eigenaar zweeg.
Een toilet waar je je nauwelijks kon bewegen.
Alles functioneerde toch maar vele jaren lang!

Des nachts kochten we nog een vers broodje bij de tegenoverliggende bakkerij en gingen dan huiswaarts. Of ik reed met de bromfiets naar de luxe broodjeszaak Van Dobben, als ook diverse friteszaken in de buurt. Eind zestiger heb ik 195 pond gewogen.

Geen muziek, wat ik altijd waardeerde. Achtergrondmuziek onwillekeurig slikken is eigenlijk een slaafsheid. Je moet de geluiden van glazen horen, je op de belangrijke stemmen richten en de geuren opsnuiven.

Maar 1979 was het einde. Koekenbier verpachtte de zaak met na 12 jaren recht op koop voor 220.000 gulden aan een net gekapt ventje die zowat zijn tegendeel was. Geen gezicht maar de mensen zagen dit niet. Net als met een andere chefkok verandert dan het restaurant. Onmiddellijk stond er een speelautomaat te flikkeren en te rinkelen dat mij zo deed gruwelen dat ik wegbleef.

Zo hoort het te handelen met elk café dat van eigenaar verandert.


Later Essay van 15-11-2013